کودکی که جنگ را برگزیده است

ادریس ا.

سر نمی نهد

نه چنان باران که به شوره زارهای پست

و تن نمی دهد

نه چنان کوه که به سخت صخره های سرد

تنها مرغزارهایی را می جوید

که ردش را می رویانند

و از ذوق سرشارش می کنند

و به خود می بافند،

کودکی که جنگ را برگزیده است.

کودکی که جنگ را برگزیده است،

لطافت دستانش را به چوبِ پوست نخورده ی دسته های تیشه و تبر می دهد،

و روح کودکی اش را در هرآنچه سرد و سخت شده به حرکت وامی دارد،

 زمین برمی کند و خانه نو می کند

آسمان را به باریدن و خاک را به روییدن می خواند 

و دستان پینه بسته اش را پر می کند از عطر و طعم گلهای سرخِ صحرایی

کودکی که جنگ را برگزیده ‌است      .

     

در میانه ی نفیر گلوله ها

در کوچه پس کوچه هایِ سوقیه ی پررونقِ حلب

زیر آتشِ و آوارِ بمب هایِ درحال آزمایشِ برترین موسسات علمی

 در خیابان هایِ سراسر حافظه و شور و شعر، در متنبی و الرشیدِ بغداد

در مهیب انتحارهای هماهنگ شده،

 پشتِ بالاحصار در گذر خراباتِ کابل

در بحبوحه الجنه برنامه ها و آرزوهای سفید و کرملین

در شیهه آمبولانس ها و بارانِ اشک آورها،

 در خون آلودِ خاکِ پاره پاره ی فلسطین

در پیشگاه مرگ

به جنگ ایستاده‌ است.

کودکی که جنگ را برگزیده است،

از میان انبوه بی سروشکلِ حلبی آبادهایِ دهلی و ریو

از کارگاه های پرحقارتِ برج سازی های دوحه و دوبی

از دهشتناک ترین شهرک های صنعتیِ شانگهای و نانجینگ

از مرزهای مکزیک و یونان

از خوابگاه هایِ کارگری، کمپ ها، حاشیه ها، و حومه ها

سربرآورده

به جنگ آمده است.

کودکی که جنگ را برگزیده است،

به همراه میلیاردها کودکِ دیگر

عیشِ روزمره و تفریح و خانه گرم و پوست شاداب و سواد و سلامت

 و نانِ همیشه حاضر را

 برای عده کمی فراهم و خودش از دور

در تلی از سیه روزی و ناکامی به نظاره خوشبختی نشسته است.

کودکی که جنگ را برگزیده،

از خودش رهسپار شده است

نیروی زندگی اش را

که چون هستی مستقلی دربرابرش قد علم کرده

 و بر او مسلط شده،

 دوباره به خودش فراخوانده است

کودکی که جنگ را برگزیده،

به خودش رهسپار شده است.