در آستانه مجله ادبی و هنری
اندوه
شعری از آلفرد دوموسه/
مترجم: دکترترانه جوانبخت/
Tristesse
J’ai perdu ma force et ma vie
Et mes amis et ma gaieté
J’ai perdu jusqu’à la fierté
Qui faisait croire à mon génie
Quand j’ai connu la Vérité
J’ai cru que c’était une amie
Quand je l’ai comprise et sentie
J’en étais déjà dégoûté
Et pourtant elle est éternelle
Et ceux qui se sont passés d’elle
Ici-bas ont tout ignoré
Dieu parle, il faut qu’on lui réponde
Le seul bien qui me reste au monde
Est d’avoir quelquefois pleuré
اندوه
من نیرو و زندگی‌ام را از دست دادم
و دوستانم و شادمانی‌‌ام را
از دست دادم تا افتخار
که باور کردن به نبوغم را باعث می‌شد
وقتی واقعیت را شناختم
باور کردم که یک دوست است
وقتی آن را دریافتم و حس کردم
دیگر حالم از آن به‌هم می‌خورد
و با این وجود آن ابدی‌ست
و آنان که از آن گذشتند
این پایین همه را نادیده گرفتند
خدا حرف می‌‌زند باید به او جواب داد
تنها دارایی که در دنیا برایم می‌ماند
بعضی وقت‌ها گریه کردن است
